به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران، شعبه خراسان رضوی، آنچه در ادامه می آید گوشه هایی از سیره عملی حضرت علی(ع) است که توسط محقق ارجمند حسن جمشیدی تهیه و تنظیم گردیده است:
ابوبکر نزد پیامبر اکرم(ص) آمد و گفت: ای رسول خدا، فاطمه را به تزویج من درآور. پیامبر(ص) از او اعراض کرد و نپذیرفت.
آن گاه عمر به خواستگاری فاطمه(س) آمد. پیامبر(ص) او را نپذیرفت.
آن دو نزد عبدالرحمن بن عوف رفتند و اظهار داشتند: تو، ثروتمندترین فرد قریش هستی و اگر از پیامبر، فاطمه را خواستگاری کنی او رد نخواهد کرد. اما پیامبر اکرم (ص) او را نیز رد کرد و نپذیرفت.
عبدالرحمن نزد آن دو برگشت و گفت: همان وضعیت که برای شما پیش آمده بود، برای من هم اتفاق افتاد.
آن گاه ابوبکر و عمر نزد علی(ع) آمدند که درخت های خرما را آبیاری می کرد. به او گفتند: ما رابطه خویشاوندی تو را با رسول خدا می دانیم و از سابقه تو در اسلام آگاهیم. اگر تو فاطمه را خواستگاری کنی، خداوند بر فضل و شرف کنونی تو می افزاید.
حضرت علی(ع) فرمود: شما مرا متوجه این امر کردید!
او برگشت و وضو گرفت و خود را مرتب کرد و جامه تمیزی پوشید و دو رکعت نماز به جا آورد و آنگاه نزد پیامبر اکرم(ص) رفت و تقاضای خود را مطرح کرد: ای رسول خدا! فاطمه را به ترویج من درآور!
پبامبر(ص) فرمود: اگر چنین کنم برایش چه چیزی را مهر قرار خواهی کرد؟
علی(ع) در پاسخ فرمود: شمشیر و اسب و زره و جامه ای که توشه خود را در آن می پیچم، مهریه او قرار می دهم.
پیامبر اکرم(ص) فرمود: شمشیر و اسب و جامه را لازم داری و در جنگ با مشرکان از آن استفاده می کنی. ولی زره را می توانی بدهی.
حضرت علی(ع) از نزد پیامبر خارج شد. زره خود را به چهارصد درهم فروخت و آن را یک جا نزد پیامبر(ص) نهاد. پیامبر(ص) مقدار آن را نپرسید که چقدر است و علی(ع) هم راجع به مقدار آن هیچ سخنی نگفت.
و فاطمه(س) به عقد علی(ع) در آمد.
حضرت زهرا(س) بعد از رحلت پیامبر مورد اهانت قرار گرفته بود. او خشمگین وارد خانه می شود و با جمله هایی که کوه را از جا می کند، شوهر غیور خود را مورد عتاب قرار داد و گفت: پسر ابوطالب! چرا به گوشه خانه خزیده ای؟ تو همانی که شجاعان از بیم تو خواب نداشتند؛ اکنون در برابر مردمی ضعیف، سستی نشان می دهی؟ ای کاش مرده بودم و چنین روزی را نمی دیدم!
علی(ع) پس از استماع سخنان زهرا(س) با نرمی او را آرام کرد که: نه! من فرقی نکرده ام. من همانم که بودم. مصلحت چیز دیگر است.
تا آنجا که زهرا(س) را قانع می کند و از زبان او می شوند که: حسبی الله و نعم الوکیل.