رباعی 166
يكشنبه, ۵ مرداد ۱۳۹۹، ۰۲:۰۷ ب.ظ
زیبا آفرین
بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی
فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی
بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی
صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی
باز هم سخن از مرگ و زندگی کوتاه دنیوی است و نیز شاد زیستن.
ای کسی که به دنبال این هستی که دلی به دست بیاوری و یا ای کسی که به دنبال این هستی که دلت قرار و آرام بگیرد؛ برو تو کشتزار و لب جوی آب بنشین و پیاله به دست بگیر و مدام از سبو آن را پر کن و آن سر بکش. قدر همین را بدان. چه بسیار انسانهای عزیز و شریفی که چرخ بد خو و تند اخلاق آنها را پیاله و سبو کرد و شکست و دو باره پیاله و سبو کرد و شکست و...
