جمشیدی خراسانی jamshidi khorasani

زیبا آفرین

سخن از اکتفا به حداقل است. به بیان دیگر اگر می خواهید زندگی شیرین و خوبی داشته باشید توقعاتتان را به حداقل برسانید. از دیگران تا ممکن است انتظار چیزی نداشته باشید که اگر انتظار و توقع داشتید و بدان نرسیدید یقینا عصبانی و ناراحت و دلگیر می شوید. حتی به همان میزان که شما به همسر خود وابسته بشوید اسیر او خواهید شد. بعضا خود را از زمین و زمان طلبگار می دانند لذا زندگی سختی را سپری می کنند چون کسی قادر نیست تا همه توقعات وی را برآورده سازد. نتیجه اش دلخوری و عصبانیت خواهد بود. دکتر شهیدی نقل می کرد که با جمعی از آقایان علما در عربستان سعودی قصد دیدار با وزیر عربستان را داشتیم. ابتدا باید در اتاق انتظار می نشستیم. به این آقایان علما خیلی سخت می گذشت. من که سابقه اداری داشتم و می دانستم که امور حساب شده است و دیدار و ملاقات طبق برنامه پیش خواهد رفت لذا مشکلی نداشتم ولی این آقایان که عادت نداشتند خلاف انتظار و توقعشان شده بود. بهانه می گرفتند. احساس می کردند که به پرستیژ و شخصیتشان بر خورده است.

نوه بزرگ کم سن و سالی نداشت. دو ساله بود که از مشهد مهاجرت کردند. تلفن که می زدم. و می خواست با او صحبت کنم می گفت نمی خواهم صحبت کنم. همین شنیدن صدایش برای من کافی و آرامش بخش بود. پدرش می گفت اگر یک بار به من بگوید من نمی خواهم صحبت کنم دیگر به او زنگ نمی زنم. گفتم فرق من با شما در همین است. من نمی خواهم صحبت کنم. من می خواهم صدایش را بشنوم. و همین کافی است. و او هم می دانست که اگر صدبار بگوید نمی خواهم صحبت کنم باز صد و یکمین بار زنگ خواهم زد.   

باید سطح توقعات و انتظارات را تا حد ممکن پایین آورد. باید به همان میزان که نیاز داری تا بخوری و به همان میزان که نیاز داری تا تو را بپوشاند به همین مقدار بسنده کن. اگر برای به دست آوردن همین مقدار شما تلاش و کوشش کنی معذوبر هستی. اشکال ندارد و اشکار نخواهد داشت. اگر از حد نیاز و و ضرورت که گذشت باقی چیزها را حتی اگر مفت و مجانی هم به تو بدهند باز هم بی ارزش است. چون تو در برابر چیزی که حتی مجانی به دست می آوری باید عمر گرانبها را پای آن بگذاری. عمر تو ارزشش آن قدر هستی که بیهوده پای چثیزی هدر ندهی.