رباعی 155
شنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۹، ۰۷:۰۲ ب.ظ
زیبا آفرین
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه
و باز نیز سخن از کوتاهی عمر و هر لحظه در کمین بودن مرگ است. و نیز غم و غصه که پایانی ندارد. تا کی من دغدغه این را داشته باشم که دارم یا ندارم. تا این خودم را درگیر این سوال بکنم که این عمر را به خوشی بگذرانم یا نه؟ به دنبالطرح پرسش و پاسخهای آن باشم. اینها را وا بگذار. ساقی کجایی! بیا قدح باده متا را پر از شراب کن. چون فعلا این لحظه را قدر بدانیم. چون نمی دانم که این نفس که الان فرو می رود بیرون می آید یا نمه. یا همین بازدم که داشته ام دم دیگری برای من ممکن است یا نه. مرگ اتفاقی است که در یک لحظه و آن رخ می دهد.
توصیه خیام خوش گذرانی و زندگی در حال است و آن هم با باده ناب. این واقعیتی است که هست. خود را باید از دیگر امور رها و آزاد کرد.
