رباعی 148
شنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۹، ۰۹:۰۹ ق.ظ
زیبا آفرین
نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
کس غیب چه داند که چه خواهد بودن
می باید و معشوق و به کام آسودن
فرسودن یعنی از بین بردن. نابود کردن. فرسایش هم از همین ریشه است. محنت یعنی سختی و درد و رنج و زحمت. سنگ محنت همان سنگ زمانه است با رویکرد سختی و تلخی و مرارت آن.
حتما شما هم شاهد بوده اید در عین شادی یک مرتبه یکی اشک آدم را در می آورد و چرت ما را پاره می کند. با یک حرف بی ربط زدن. با یک خاطره ناجور تعریف کردند. همه حرف و سخن خیام این است که لحظات شاد خودت را با افکار بد و پلید و پلشت خراب نکن. وقت خوش و لذت بخش خودت را با سنگ اندوه و سختی و رنج نشکن. از بین نبر. کی رفته و کی آمده؟ کی از آن طرف دیوار خبر آورده؟ ما چه می دانیم فرجام ما چه خواهد شد. قدر حال را بدانیم. می که هست. معشوق هم که هست. عناصر اصلی لذت وجود دارد پس لذت خودتان را ببرید و گور پدر دنیا کرده. با همینها که دارید خوش باشید و لذت ببرید.
