رباعی 134
پنجشنبه, ۲ مرداد ۱۳۹۹، ۰۷:۰۹ ب.ظ
زیبا آفرین
یک چند به کودکی باستاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم
سخن از چرخ زمانه است و زندگی دنیوثی. چند روز به مدرسه رفتیم و شاگرد مدرسه و استاد شدیم. و دیری نپایید که خود صاحب مدرسه و استاد شدیم. این پایان سخن نیست. پایان و نتیجه سخن این که از خاک به دنیا آمدیم و بر باد شدیم. همه چیزمان از بین خواهد رفت و چیزی باقی نخواهد ماند. آنهایی که سر هیچ و پوچ این زندگی دنیایی این قدر به سر و کله هم می زنند نمی دانند که خواهند مرد و چیزی با خود به ارمغان نخواهند برد. شاید اینئ همه تاکید در روایات که به قبرستانها بروید و سری به مرده ها بزنید برای همین است تا ببینید که این همه جنازه چیزی با خود نبرده اند. نه این که نخواسته اند بلکه نتوانسته اند چیزی با خود ببرند.
- ۹۹/۰۵/۰۲