رباعی 113
وقت سحر است خیز ای مایه ناز
نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز
کانها که بجایند نپایند بسی
و آنها که شدند کس نمیاید باز
و این رباعی نیز هم چون چند رباعی پیش از این اشاره به وقت سحری دارد و زندگی در حال و الان. خیام به همان مایه ناز که محبوب یا لیلی یا مکاهرخ یا مه تاب و یا هر کس دیگری که ممکن است باشد و همدم و منوس خیام است زنهار می دهد که برخیز. هنگامخه سحر است. فقط بیداری است. نعمتهای الهی را در این سحرگجاهان بر بندگان ارزانی می دارند. بیدار شد مبادا از نعمت الهی محروم بشوی. حالا که بلند شدی و از خواب برخاستی یک هو سراغ خم نرو و کوزه و کازه و پیاله را یک جا سر بکشی. نه کم ادب را نگه دار. آرام آرام به پیش برو. لبی تر کن و سراغ چنگ بگیرد و آن را بنواز. خودت خودت باش. به دیگران کاری نداشته باش که چه می کنند و چه نمی کنند. آنهایی که هستند و حضور دارند و روی پا هستند اینها کاری به کار تو ندارند. و آنها هم که نیستند و رفته اند و برای خودشان کسی شده اند یعنی دیگر پرونده اعمال آنها بسته شده است و کاری از دستشان بر نمی آید اینها هم که بر نمی گردند تا تو را حساب رسی کنند و مو را از لای ماست بیرون بکشند. در این مجال و فرصتی که در سحرگاهان ایجاد شده است خودت خودت باش.
