اخلاق بی اثر
زیبا آفرین
اخلاق بی اثر
استادی که سرد و گرم روزگار کشیده و در کبر سن دست از دنیا شسته و به راز و نیاز مشغول بود هر از چندی با ماشین ضد گلوله بنز و با چند محافظ به مدرسه می آمد تا درس اخلاق بدهد. طلبه ها را از دنیا به سمت و سوی آخرت سوق دهد.
پیش از ورود به مدرس کفش نعلین زرد او را که برق می زد یکی از خدام مدرسه بر می داشت و عصای منبت کاری شده و و نگین دارش را خادم دیگری بر می داشت.
طلبه ها را از سر خیر خواهی تذکراتی می داد و درس اخلاق می گفت. چنان که امروز نیز راه و رسم کلاس و جلسات اخلاق در حوزه ها نیز چنین است.
استاد آهی کشید و گفت:
ببینید فرزندان من! الان روز و روزگار شما خوش است. شهریه ای دارید و درفترچه بیمه ای و مدرسه ای و... زمانی که ما درس می خواندیم و طلبه بودیم شهریه که نداشتیم. نان خالی می خوردیم. کتاب از این و آن قرض می گرفتیم. زندگی بسیار سختی داشتیم...
یکی از طلبه ها از گوشه مدرس گفت: شیخنا الاستاذ! به نظر می رسد زمانه برای شما تغییر پیدا کرده است و ما هنوز وضعیت سابق شما را داریم ولی شما وضعیت عادی حتی مردم را هم ندارید. نعلین شما سر به فلک می کشد.
عبای شما قیمتش نجومی است.
هر انگشتر شما جهزیه ای برای یک طلبه است.
تسبیح شما چند بدهکار را از زندان نجات می دهد.
همان ماشین جلو در شما، خانه چند طلبه است.
و...
استاد نفسی راحت کشید و به کرسی تدریس تکیه کرد و گفت: اینها نعم الهی است که ارزانی داشته است. لان شکرتم لازیدنکم.
... یادش به خیر اگر علی بن ابی طالب از بدی دنیا می گفت واقعا ان را سه طلاقه کرده بود. اگر از بی ارزشی قدرت و حکومت می گفت، نشان داد که برایش مهم نیست ولی ما علیه دنیایی می گوییم که شش دسته به ان چسبیده و دو ترکه به سویش می تازیم و علیه حکومتی سخن می گوییم که زیر پای این و آن می زنیم تا خود بدان دست بیابیم. این دیگر اخلاق نیست. دو رویی است که برای ما عادی شده است.
حسن جمشیدی خراسانی
https://t.me/joinchat/AAAAAFBiF0k6KfVKPnUFLQ
