رباعی 97
زیبا آفرین
رباعی 97
یک قطره ی آب بود با دریا شد
یک ذره ی خاک با زمین یک تا شد
آمد شدن تو اندر عالم چیست؟
آمد مگسی پدید و ناپیدا شد.
سخن در فلسفه وجودی انسان است. چرا انسان آفریده شد؟ این پرسشی است از ناحیه کسانی که به دنبال معنای زندگی هستند مطرح می شود. چرا به جهان آمده ایم؟ در این رابطه پاسخهای بسیاری گفته شده است:
فلسفه وجودی انسان عبادت و بندگی است.
راز آفرینش انسان معرفت و آگاهی است.
علت آفرینش انسان کمال و تعالی است.
علت آفرینش انسان تحقق عرشی در فرشی است.
و ...
خیام نمی خواهد به این پرسش پاسخ بدهد. شاید بدین معنا که عمو! برو زندگیت را بکن. چکار داری که چرا تو را آفریده اند. به دنبال چی افتاده اید؟ مگر شما چه محلی از اعراب دارید که می پرسید چرا من را آفریده است یا چرا ما را آفریده است؟ یک قطره آب از آسمان به زمین آمد و جریان پیدا کرد و دریاها را ساخت. انسان یک ذره از خاک بود و بعد هم به خاک برگشت و بخشی از زمین شد. آمد و شد تو در این عالم برای چیست؟ ممکن است در پی ده ها علت و فلسفه بگردید. رها کنید همه اینها را مگر مهم است برای عالم که چرا تو را آفریده است. یک مگس پدید می آید و بعد هم ناپدید می شود. مگر شما چه جایگاهی در این کره خاکی و این جهان آفرینش داری که به دنبال علت و فلسفه وجودی خودت می گردی. همه سخن خیام در خردی و حقارت انسان است. بعضا خود را بزرگ می پندارند و برای خود شان و منزلتی باور دارند.
در جمعی دوستانه یکی گفت: به نظر من تلفن مرا کنترل می کنند. دیگری گفت: تلفن من را هم کنترل می کنند. تاز حقیر پرسیدند. عرض کردم که در حوزه سیاست یاد گرفته ایم طوری سخن بگوییم که قابل دفاع عقلانی باشد. فرقی نمی کند پشت تلفن باشد یا پشت تربیون. ضمن این که مگر من کسی هستم و جایی از اعراب دارند که بخواهند بیکاری را برای کنترل تلفنهای من بگمارند. من نه سر پیازم و نه ته پیاز. این خود بزرگ بینی و نقش آفرینی را باید وانهاد و زندگی راحت تری را دنبال کرد.
