زیبا آفرین
رباعی 104
این اهل قبور خاک گشتند و غبار
هر ذره ز هر ذره گرفتند کنار
آه این چه شراب است که تا روز شمار
بیخود شده و بی‌خبرند از همه کار
در خراسان خصوصا مناطق ما یعنی اطراف کوههای بینالود، خلج و هزار مسجد، در بین مردماند این دیار، زیارت اهل قبور یکی از مراسم پایدار است. هر عصر پنجشنبه مردم به زیارت اهل قبور می روند. پدران و مادران، سر قبر فرزندانشان. همسران و فرزندان سرقبر شو و پدرشان، صحنه های حزن انگیزی است. هرکس با مرده خود درد دل می کند. گویا که همه دردهای آنها را می شنود. خیام مخاطبش همین کسانی است که به زیارت اهل قبور می روند. کجا می روید. اینهای که شما فکر می کنید که مرده اند و زیر خاک مدفون هستند؛ چیزی از آنها باقی نمانده است. حتی استخو.انهای آنها خاک و غبار شده است. به این سو و آن سو پراکنده شده است. هیچ ذره ای از بدن مردگان در جای خود قراتر ندارد بلکه همه اجزا از هم گریخته و دور شده اند.
خب درست که اینها نیستند و فانی شده اند ما چه باید بکنیم. خیام سراغ ما آمده و برای ما نسخه می پیچد. جام شراب را به دست بگیرید. سراغ شراب و می ناب بروید. چون اثر شراب مستی و از خود بی خود شدن است. تا روز قیامت که به حساب و کتاب همگان می پردازند مست باشید و سرخوش که شما را از این آمد و شد و دگرگونی ها خبری نخواهد بود. خودتان را از این درگیری ها و کشنکشها کنار بکشید.
روزی در درس معاد شرح منظومه ملاهادی سبزواری استاد ما در پی آن بود تا معاد جسمانی را بر کرسی بنشاند و معاد روحانی و یا مثالی را مردود کند. خئدمت ایشان عرض کردم اگر قرار است کهد بسوزیم چه فرقی می کند که جسممان باشد یا روحمان یا جسم مثالی مان. و اگر قرار نیست که بسوزیم باز هم چه فرقی می کند. شکستن دست همان قدر درد دارد که کستن دل. فرقی نمی کند. مهم این است که آن قیامت و حساب و کتاب درما اثری بگذارد. اگر قرار باشد که ما این جا به سر و کله هم بزنیم که جسم ما می سوزد یا روح ما و یا جسم مثالی ما؛ عمرمان را تلف کرده و هدر داده ایم. خیام می گوید این بحثها را وابگذارید. خوش باشید. دم را غنیمت بدارید. از لحظه لحظه های عمرتان لذت ببرید.
