ایران مادر همه ما است اما پیر و فرتوت شده پس مراقبت ویژه ای می خواهد / حسن جمشیدی خراسانی
هر وقت
به چنار که می رفتیم.
هر مراسمی که بود
بعد مراسم
به منزل مادر می رفتیم.
و همه
همدیگر را می دیدیم.
همه
همه آنهایی که
به چنار رفته بودیم.
برادرها!
خواهرها!
عمه ها و دایی ها و نوه ها
همه می آمدند.
صحن کوچک حیاط،
جایی برای نشستن نداشت
روی فرش حصیری
دیداری تازه می شد.
چه اتفاق زیبا و دلنشینی...
اما هفته قبل
روز جمعه
در چنار
مراسمی بود.
و من رفتم.
خواهرم هم آمد.
شوهر خواهر هم آمد.
عمه و دایی هم بودند.
ولی همدیگر را ندیدیم...
چون مادر چنار نبود.
در خانه اش قفل بود.
همه از دور دیده می شدند…
مادر در جمع خانواده
عمود خیمه است.
خدا نگهدارش باشد.
ایران
خانه همه ما است
مدتها است که بر در خانه اش
قفل زده اند
بدجوری
همه از هم
دور شده ایم.
بدجوری
یک دیگر را فراموش کرده ایم.
خیلی وقته
دور هم ننشسته ایم
شاید زبان یک دیگر را هم نفهمیمی.
ایران
مادر همه ما است.
پیر و فرتوت شده است.
چین و چروک دست و صورتش
حاکی از ضعف و ناتوانی بیش از اندازه او است.
مادر پیر ما را
گویا به سرای سالمندانش برده اند
خبری از او نیست.
فقط پراکندگی خود را شاهدیم
مادر پیر
مراقبت ویژه ای می خواهد.
مراقب او باشیم.
خیلی زود دیر می شود.
دیگر
وقتی برای مراقبت نخواهیم داشت.
